Fotografie en tekst: Chantal van der Poel

Dennis en Sylvia hebben elkaar ontmoet op ABCDate. Sinds 10 september 2023 hebben ze verkering.

Met Chantal van ABCDate spraken ze over hun liefde voor elkaar.

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

Sylvia: Ik was op een nieuwe plek komen wonen. Daar kende ik nog niemand. Ik zocht naar het gezelschap van anderen. Met mijn begeleiding heb ik toen afgesproken om een beschermd profiel aan te maken op ABCDate. En zo op zoek te gaan naar vriendschap. Ik dacht: “ik zie het wel. Ik ga het ontdekken”. Toen ik nog maar net op ABCDate zat, stuurde Dennis mij een berichtje.

Dennis: Ik had eerst niets met ABCDate. Omdat ik dacht dat daar mensen op zaten die niet bij mij pasten. Toen heb ik het toch maar een kans gegeven. Na een half jaar wilde ik er eigenlijk af. Ik keek het nog twee weken aan. En in die laatste week kwam ik Sylvia tegen.

Hoe hebben jullie het aangepakt?

Dennis: We hebben eerst via ABCDate met elkaar gepraat. Toen hebben we afgesproken. Ik wilde al iets eerder afspreken, maar Sylvia wilde nog even wachten. Daar had ik respect voor. We bleken veel raakvlakken te hebben en daardoor veel herkenning.

Sylvia: Op onze eerste date, deden we het spelletje Skip-Bo in het park. Ik hou echt van spelletjes. Ik deed altijd spelletjes met mijn vader, Yathzee enzo.

Sylvia: "Op onze eerste date, deden we het spelletje Skip-Bo in het park."

Was het spannend zo’n eerste date?

Sylvia: Heel eerlijk… ik had er geen verwachting bij. Ik dacht: “We zien het wel”. Ik hoorde in 2018 pas dat ik een licht verstandelijke beperking heb. Dat kost veel energie om dat te accepteren. Ik wilde graag mensen ontmoeten die dat herkennen. Ik hoopte op een leuke middag, veilig en gezellig maar verder had ik geen verwachting.

Hoe ontdekten jullie dat jullie meer dan vriendschap voor elkaar voelden?

Sylvia: Bij onze eerste date in het park hadden we echt een goede klik. Ik deelde wat persoonlijke dingen. En ik vertelde waarom ik het moeilijk vindt om open contact te maken. Dennis vertelde dat hij ook zoiets heeft meegemaakt. Daar ontstond echt die klik. Er is begrip voor wie ik ben. En dat heb ik nooit gekend in een relatie.

Dennis: Ik heb inderdaad ook dingen meegemaakt. Op de eerste date dacht ik: “ik zie het wel. Het zou mooi zijn als er iets uitkomt “. En dat is ook gebeurd.

Wie heeft wie versierd?

Dennis: Het gebeurde gewoon.

Sylvia: Ik heb in het begin tegen Dennis gezegd, dat ik nog niet verliefd was. Dat moet bij mij groeien. Daar ben ik heel duidelijk in geweest. En Dennis had daar respect voor. Respect is voor ons heel belangrijk. Dennis liet mij ook voelen dat het geen haast heeft. Dat ik niet gelijk iets moet voelen. Dat het mag groeien.

Dennis: We bleven veel contact houden. Ik heb haar alle ruimte gegeven. Ik vond het goed zoals het ging.

Sylvia: Er werd niks van mij verwacht en dat geeft rust. Dat heeft mij de ruimte gegeven om de liefde te voelen.

Dennis, vond jij het lastig om het rustig aan te doen?

Dennis: Voor mij was het niet moeilijk om het rustig aan te doen. Ik ben altijd wel respectvol naar vrouwen geweest.

Sylvia: Ik wilde vrienden ontmoeten met wie ik kon praten over het leren accepteren van mijn verstandelijke beperking. Dat was voor mij echt heel belangrijk. Ik zocht niet een relatie. Uiteindelijk is het wel zo gegroeid.

Sylvia, jij was op zoek naar mensen om je beperking te leren accepteren. Heeft het geholpen dat je Dennis ontmoet hebt?

Sylvia: Ja, voor mij wel. Wij kunnen echt over alles praten.

Dennis: Klopt, wij kunnen over alles met elkaar praten. We oordelen niet over elkaar.

Sylvia: We zijn wie we zijn. De rugzakjes die we hebben, proberen we met elkaar te delen. Zodat het één zware zak wordt die we samen dragen. Nu hebben we niet twee rugzakjes meer maar dragen er samen één. We helpen elkaar waar nodig.

Hoe helpen jullie elkaar?

Dennis: We vullen elkaar goed aan. In veel dingen zijn we hetzelfde.

Sylvia: Ja, dat geeft ook een bepaalde klik. En waar we verschillen, kunnen we elkaar helpen. Dennis is bijvoorbeeld de rust zelf en ik ben meer chaotisch. Dan helpt hij mij. Zo vul je elkaar aan en we versterken elkaar.

Dennis: Ik ben vorig jaar geopereerd. Toen het bijna zover was, werd ik zenuwachtig en hielp zij mij om die zenuwen weg te nemen. En andersom doe ik dat bij haar ook.

Dennis: "We vullen elkaar goed aan. In veel dingen zijn we hetzelfde."

Is het leven anders samen?

Sylvia: Ja, het is minder eenzaam. We hebben samen zicht op de toekomst.

Dennis: Het is leuker samen. Onze begeleiding zegt ook dat het boven verwachting goed gaat. We wonen nu voor proef al een half jaar samen. Onze begeleiding merkt dat het goed gaat.

Sylvia: Ja, onze begeleiding zegt dat we een goede invloed hebben op elkaar.

Dennis: Zoals het er nu uitziet worden we ingeschreven voor een woning waarin we straks echt kunnen samenwonen. We kijken daar heel erg naar uit. En we zijn verloofd.

Wat leuk! Gaan jullie ook trouwen?

Dennis: Ja!

Sylvia: Ik wilde ooit wel trouwen, dat is echt mijn meisjesdroom. Maar ik moet wel echt zeker weten dat het goed zit. Ik wil zeker weten dat ik mijzelf kan blijven. Dat ik niet hoef te veranderen. En dat we er ook uitkomen als we een keer een woordenwisseling hebben. Bij Dennis is het idee om te trouwen al snel gekomen. Dennis heeft mij ten huwelijk gevraagd.

Dennis, hoe heb je Sylvia ten huwelijk gevraagd?

Dennis: Het klinkt ouderwets maar ik heb eerst haar moeder om toestemming gevraagd. Toen zei haar moeder: “Jongen, ik ben niet zo ouderwets meer maar hartstikke lief dat je het vraagt.”

Sylvia: Ik kwam nietsvermoedend een keer een hapje eten bij Dennis. We woonden toen nog niet samen. Ik vond dat Dennis een beetje zenuwachtig deed. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Toen ik buiten een sigaretje rookte, mocht ik daarna ineens niet naar binnen van Dennis. De buurman liep hier ook en moest een beetje lachen. Ik snapte er niks van. Toen vroeg Dennis mij naar binnen, want hij wilde even praten. Mijn hart ging tekeer, ik dacht: “dit is niet goed”.

Sylvia: "Familie helpt ons met het maken van het eten. En we maken het gezellig voor de kinderen, want ik ben tante."

En wat gebeurde er toen?

Sylvia: Ik had nog steeds niks door. Er stond een stoel klaar en ik kreeg een kaart. Op de kaart zat nog een kleine envelop. Ik maakte de envelop open. Er zat een briefje in. Daar stond op: “Ik heb het je moeder al gevraagd”. Op de kaart stond: “Lieve schat, ik hou van jou. Wil je over ongeveer drie jaar met mij trouwen?” Dat had ik totaal niet verwacht.

Dennis: Ik had er ook iets in gezet van “Ik weet dat je nog niet wilt, maar misschien kunnen we vast verloven. En de verloving kan zo lang duren als je wilt.”

Sylvia: Toen was mijn antwoord ‘ja’. We nemen wel de tijd. Ik wil echt heel zeker zijn dat het goed zit. Daarom eerst de verloving. En dat gaan we vieren. Want we willen alles zoveel mogelijk vieren.

Hoe gaat het verlovingsfeest eruit zien?

Dennis: Het wordt leuk! We hebben hier een buurtkroeg met een zaaltje. We nemen eten en drinken mee. Vrienden komen en er komt een DJ.

Sylvia: Familie helpt ons met het maken van het eten. En we maken het gezellig voor de kinderen, want ik ben tante.

Hoe vinden jullie familie en vrienden het dat jullie gaan trouwen?

Sylvia: Ik was bang dat mensen het snel zouden vinden. Daarom vond ik het eerst lastig om tegen iedereen te zeggen. Ik moest dat loslaten en leren dat het er niet toe doet wat een ander vindt.

Dennis: Iedereen heeft positief gereageerd.

Sylvia: Ja, mensen zeggen ook tegen ons dat we bij elkaar passen. Mijn moeder zegt ook “je bent zo zelfverzekerd geworden”. Dat was ik nooit en in andere relaties was ik ongelukkig. Ik had het totaal niet verwacht toen ik lid werd van ABCDate. Ik dacht: “Ik zie het wel”. En dan dit! Ik vind het oprecht heel mooi dat ABCDate bestaat. Het heeft mij ook echt geholpen om te accepteren dat ik een verstandelijke beperking heb. Dat kan ik echt uit de grond van mijn hart zeggen. Het is zo fijn dat jullie bestaan!